zaterdag 18 juni 2016

Een mislukt verhaal?



Deze week kreeg ik bezoek van een hoog intelligente en tegelijkertijd hoog sensitieve cliënte.  Een pracht van een vrouw, heel capabel en plichtsbewust.  Haar leven lijkt zich te ontvouwen met een aangename loopbaan en een vriend waar ze heel veel gemeenschappelijk mee heeft.  Waarom komt zo iemand met zoveel talenten in begeleiding?  Eigenlijk, tja, eigenlijk, heeft ze maar 1 probleem.  Een groot probleem.  Een onoverkomelijk probleem zelfs.  Ze is er namelijk van overtuigd dat ze de moeite niet waard is.  Zij is er zelf van overtuigd dat ze niet slim of capabel genoeg is, dat ze haar eigen leven niet kan dragen, dat mensen haar niet de moeite waard vinden en dat ze te zwak is, door haar hoog sensitieve vaardigheden.   Zijzelf vindt dat ze op alle gebieden in haar leven tekort schiet en niet voldoet. Zijzelf is haar eigen vreselijke criticaster.  Eentje waar je zowaar schrik van krijgt als je deze criticaster tegenkomt.  Soms ben ik er zelf ook van onder de indruk, van de kracht van haar criticaster.  Soms vrees ik mede mezelf te verliezen in het kind en weg te lopen.  Zo gemeen en vals kan haar criticaster zijn.  Het moet vreselijk zijn om met dit stuk in jezelf te moeten leven, dag in, dag uit.  En ontsnappen is onmogelijk, want hij zit namelijk in je hoofd. 
Het kind, de ouder en de volwassene in jezelf.  Er is er maar eentje die je echt bewust laat zijn, namelijk de volwassene.  Als het kind of de ouder in jou aan het woord is, kan die jou volledig gijzelen.  Zij plaatsen zich dan voluit in je vizier, waardoor ze je volledige zicht op de werkelijkheid en het geheel benemen.  In dit geval is het de ouder, de strenge, steeds veeleisende en bijzonder negatieve ouder.  Deze ouder stuurt elke dag boodschappen van falen, van tekort schieten, van niet goed genoeg zijn.  Perfectionistische boodschappen ook. Maar bovenal negatief en afbrekend.  Indien de strenge ouder aan het woord is, komt het kind in jezelf gemakkelijker naar boven.  Want het kind en de ouder, roepen elkaar op, versterken elkaar en houden je onbewust. 
Haar criticaster of ouder riep bij mij ook het kind op.  Sommige criticasters zijn uiteraard voor mij ook oude bekenden en de hare zeker.  Ergens diep vanbinnen weet ik dat hij ook mij al meerdere keren in zijn macht heeft gehad.  Het kind in mij kwam naar boven.  Even was er een innerlijke discussie tussen het kind, dat wilde weglopen, en de volwassene, die bewust wilde blijven.  Ik ademde en kwam naar mijn midden.  Ik voelde de tinteling van de vreugde vrij snel opnieuw stromen door mijn lichaam.  En vroeg haar om ook de ogen even te sluiten. 
Samen zochten we de tinteling op in haar handen, voeten en lichaam en kwamen we uit bij de spanningen in haar maagstreek.  Een typische plek waar we verkrampen als het zelfvertrouwen zakt.  We bleven daar in een minuut stilte, aandacht geven, zonder druk, zonder iets te willen veranderen.  Geleidelijk aan voelde ik hoe de ontspanning zich begon meester te maken van mezelf en van haar. 
Negatieve gedachten zijn als een diep ingesleten rivierbedding, indien we stress hebben, schieten we in deze oude, vertrouwde maar destructieve bedding.  Een gedachtegang die het eigenlijk nog erger maakt, maar die we gebruiken om opgelost te krijgen waar we mee worstelen.  Het is een poging, maar een poging die het ons vaak nog moeilijker maakt. Het is een poging opnieuw controle over de situatie te krijgen, spijtig genoeg is het negatieve controle en maakt het ons nog onbewuster en moedelozer.  Mijn cliënte schoot uit haar ouder-kind en werd rustig, of wakker, het is maar hoe je het bekijkt.  Ze keek me aan met andere ogen, met haar echte ogen, niet met de strenge ouderblik. 

‘Oef zei ze, je dacht dat het je dit keer niet ging lukken, he’ en ze glimlachte.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten